Αυτό που πράττει ο Θεόδωρος Τερζόπουλος υπερβαίνει την παράσταση, και υψώνεται σε μια σημαίνουσα πολιτική πράξη – ένα τιτάνιο, μεγαλειώδες σκηνικό εγχείρημα που έχει ήδη εγγραφεί ως μία από τις κορυφαίες παραστασιακές επαναδιατυπώσεις της Αισχύλειας τριλογίας.
Σε ένα ιερό δρώμενο, σε μια διαβατήρια ταφική τελετή κοντά στη λίμνη Αχερουσία, μετατρέπει την Αισχύλεια «Ορέστειά» του ο Θεόδωρος Τερζόπουλος. Τελετή ιερή, αποκρυφιστική, μύχια και εκστασιακή στο όριο της ύπαρξης, στα έγκατα της οδύνης, απροσπέλαστη για όποιον δεν δεχτεί να ακολουθήσει τον ιερό του θίασο ως μύστης.
Με Ιεροφάντη τον (Μπεκετικό) φύλακα (Τάσος Δήμας) που, αναμένοντας στο τοπίο του τίποτα, τις φρυκτωρίες ,θα δει το άγγαρον πυρ να αναγγέλλει όχι τη νίκη των Αχαιών στην Τροία, αλλά να μεταφέρει τον ανεπίστρεπτο ζόφο των «άταφων νεκρών», των αμέτρητων αδικαίωτων θυμάτων που προκάλεσε ο αλαζονικός δυτικός πολιτισμός φορώντας το προσωπείο των λαμπρών επιτεύγματών του, αλλά κατ’ ουσίαν εκπίπτοντας των συνεχών ανθρωποκεντρικών του αναγγελιών μέσα στους αιώνες.
Ο διεθνής σκηνοθέτης θα δημιουργήσει μια παραστασιακή οντολογική ελεγεία αναζωπυρώνοντας την ανάγκη του ανθρώπινου πλάσματος να καταδυθεί στα έγκατα, στα έσχατα του μύθου. Ανάγκη που ο νέος μεταψηφιακός κόσμος του έχει αθόρυβα μα αποτελεσματικά στερήσει. Θα υφάνει το παραστασιακό του εγχείρημα, με όρους μυστικιστικής τελετής με ακρογωνιαίους λίθους τον Μύθο και το Σώμα.
Θα καταδυθεί σε μία αντεστραμμένη διαλεκτική διαδρομή με συνοδοιπόρους του τον Μπέκετ, τον Μπρεχτ και τον Μίλερ που θα ξεκινήσει από τις Αισχύλειες Ευμενίδες και θα αφορά την έννοια του δημοκρατικού πολιτεύματος, των ανθρώπινων κοινοτήτων, του δικαίου, του εγκλήματος και της ποινής που αυτό επιφέρει. Αφετηρία του, η αναγγελία του καινούριου κόσμου από τη Θεά Αθηνά και η δημιουργία του Αρείου Πάγου. Από αυτό το σημείο θα ξετυλίξει το νήμα και θα επιδιώξει την ανακατασκευή του μύθου, με συμμάχους τον χρόνο και τη μνήμη.
Για την επανανοηματοδότηση του μύθου, θα χρησιμοποιήσει όρους Ιστορικότητας που θα στοιχειώσουν με μια διαδικασία σκηνικού διαμελισμού το πάσχον, ιερό, δονούμενο Σώμα. Υπό τους όρους μιας φασματικής/φαντασιωτικής εμπειρίας θα αναδυθούν μπροστά μας όλα τα ιστορικά γεγονότα που αφάνισαν την ανθρώπινη οντότητα τους δύο τελευταίους αιώνες.
Οι παραστάσεις των έργων του Αισχύλου στη νεοελληνική σκηνή: Από την Ορέστεια του Βασιλικού Θεάτρου (1903) έως και την Ορέστεια του Θέατρου Τέχνης (1980) – Μποσταντζής, Τριαντάφυλλος Χρ. – GRI-2022-34132
