Une sélection des termes grammaticaux utilisés dans les cours.
| adverbe affirmatif | βεβαιωτικό επίρρημα (το) : |
| adverbe de doute | διστακτικό επίρρημα (το) : |
| adverbe de lieu | τοπικό επίρρημα (το) : |
| article indéfini | αόριστο άρθρο (το) : |
| féminin | θηλυκό (το) : |
| fléchissement | πτώση (η) : |
| formes à flexion | κλιτά (τα) : |
| formes indéclinables | άκλιτα (τα) : |
| indicatif | οριστική έγκλιση (η) : |
| infinitif | απαρέμφατο (το) : |
| neutre | ουδέτερο (το) : |
| nom commun | κοινό όνομα (το) : |
| numéraux cardinaux | απόλυτα αριθμητικά (τα) : |
| numéraux ordinaux | τακτικά αριθμητικά (τα) : |
| parfait | παρακείμενος (χρόνος) (ο) : |
| présent | ενεστώτας (ο) : |
| pronom indéfini | αόριστη αντωνυμία (η) : |
| pronom possessif | κτητική αντωνυμία (η) : |
| temps composé | περιφραστικός χρόνος (ο) : |
| verbe transitif | μεταβατικό ρήμα (το) : |
| accusatif | αιτιατική (η) : |
| active | ενεργητική φωνή (η) : |
| adjectif | επίθετο (το) : |
| adverbe | επίρρημα (το) : |
| adverbe de manière | τροπικό επίρρημα (το) : |
| adverbe de quantité | ποσοτικό επίρρημα (το) : |
| adverbe indéfini | αόριστο επίρρημα (το) : |
| adverbe interrogatif | ερωτηματικό επίρρημα (το) : |
| adverbe négatif | αρνητικό επίρρημα (το) : |
| aoriste | αόριστος (ο) : |
| aoriste asigmatique | άσιγμος αόριστος (ο) : |
| aoriste sigmatique | στιγματικός αόριστος (ο) : |
| article | άρθρο (το) : |
| article défini | οριστικό άρθρο (το) : |
| augment | αύξηση (η) : |
| comparatif | συγκριτικό (το) : |
| conjonction | σύνδεσμος (ο) : |
| conjonction de coordination | συμπλεκτικός σύνδεσμος (ο) : |
| conjugaison, flexion | κλίση (η) : |
| datif | δοτική (η) : |
| degrés de l’adjectif | βαθμοί του επιθέτου (οι) : |
| forme | τύπος (ο) : |
| futur | μέλλοντας (ο) : |
| futur antérieur | συντελεσμένος μέλλοντας (ο) : |
| futur continu | εξακολουθητικός μέλλοντας (ο) : |
| futur momentané | στιγμιαίος μέλλοντας (ο) : |
| génitif | γενική (η) : |
| genre | γένος (το) : |
| groupe verbal | συζυγία (η) : |
| homonymes | ομώνυμα (τα) : |
| imparfait | παρατατικός (ο) : |
| impératif | προστακτική έγκλιση (η) : |
| interjection | επιφώνημα (το) : |
| masculin | αρσενικό (το) : |
| mode | έγκλιση (η) : |
| nom | όνομα (το) : |
| nom abstrait | αφηρημένο όνομα (το) : |
| nom collectif | περιληπτικό όνομα (το) : |
| nom imparisyllabique | ανισοσύλλαβο όνομα (το) : |
| nom propre | κύριο όνομα (το) : |
| nombre | αριθμός (ο) : |
| nominatif | ονομαστική (η) : |
| numéraux | αριθμητικά (τα) : |
| paronymes | παρώνυμα (τα) : |
| paroxyton | παροξύτονος : |
| participe | μετοχή (η) : |
| participe présent | μετοχή του ενεστώτα (η) : |
| passé | παρελθόν (το) : |
| personne | πρόσωπο (το) : |
| pluriel | πληθυντικός (ο) : |
| plus que parfait | υπερσυντέλικος (ο) : |
| positif | θετικό (το) : |
| préfixe | πρόθημα (το) : |
| préposition | πρόθεση (η) : |
| pronom | αντωνυμία (η) : |
| pronom défini | οριστική αντωνυμία (η) : |
| pronom démonstratif | δεικτική αντωνυμία (η) : |
| pronom interrogatif | ερωτηματική αντωνυμία (η) : |
| pronom personnel | προσωπική αντωνυμία (η) : |
| pronom réfléchi | αυτοπαθής αντωνυμία (η) : |
| pronom relatif | αναφορική αντωνυμία (η) : |
| radical | θέμα (το) : |
| second (aoriste) | δεύτερος αόριστος (ο) : |
| sigmatique (aoriste) | στιγματικός αόριστος (ο) : |
| singulier | ενικός (ο) : |
| subjonctif | υποτακτική έγκλιση (η) : |
| substantif | ουσιαστικό (το) : |
| suffixe | επίθημα (το) : |
| superlatif | υπερθετικό (το) : |
| superlatif absolu | απόλυτο υπερθετικό (το) : |
| superlatif relatif | σχετικό υπερθετικό (το) : |
| temps simple | μονολεκτικός χρόνος (ο) : |
| terminaison | κατάληξη (η) : |
| verbe | ρήμα (το) : |
| verbe auxiliaire | βοηθητικό ρήμα (το) : |
| verbe déponent | αποθετικό ρήμα (το) : |
| verbe impersonnel | απρόσωπο ρήμα (το) : |
| verbe intransitif | αμετάβατό ρήμα (το) : |
| verbes irréguliers | ανώμαλα ρήματα : |
| vocatif | κλητική (η) : |
| voix moyenne | μέση φωνή (η) : |
| voix passive | παθητική φωνή (η) : |
Ponctuation
Les signes de ponctuation structurent et organisent l’écrit, et indiquent les pauses et l’intonation à suivre quand un texte est lu à voix haute. L’origine de la ponctuation vient de la rhétorique classique, l’art oratoire. Lorsqu’un discours était rédigé en Rome et Grèce Antique, des signes de ponctuation étaient utilisés pour signaler à quel moment et pour quelle durée l’orateur devait faire une pause. Ces pauses ont été nommées selon les sections qu’elles découpaient. La plus courte était une virgule, la section la plus longue était appelée un point et entre les deux existait un deux-points .
Les règles de ponctuation varient beaucoup d’une langue à une autre. Le Grec utilise le point-virgule (;) à la place du point d’interrogation (?), tandis que le deux-points (:) et le point-virgule (;) sont exprimés par un point en haut (•).
La question « Comment vas-tu ? » en français deviendrait en grec « Τι κάνεις; ».
| accent | τόνος (ο) : | αυτό |
| apostrophe | απόστροφος (η) : apostrophe | απ΄εδώ |
| guillemets | εισαγωγικά : | » κάνει « |
| parenthèse | παρένθεση (η): | ( θα ήταν ) |
| point | τελεία (η) : | η πόρτα. |
| point d’exclamation | θαυμαστικό (το) : | καλά ! |
| point d’interrogation | ερωτηματικό (το) : | Τι κάνεις; |
| tiret | παύλα (η) : | είπε ότι – |
| tréma | διαλυτικά (τα) : | πρώτο : |
| virgule | κόμμα (το) : | παιδί, άνδρας, |
| points de suspension | αποσιωπητικά (ή τρεις τελείες) | εάν… |
Pour plus d’informations sur la ponctuation…
Poccetti Paolo, « La réflexion autour de la ponctuation dans l’Antiquité gréco-latine », Langue française, 2011/4 (n°172), p. 19-35. DOI : 10.3917/lf.172.0019. URL : https://www.cairn-int.info/revue-langue-francaise-2011-4-page-19.htm
