Διάλεξη της Καταρίνας Ναζλόγλου, Agrégée d’Histoire, professeur honoraire de Première et Lettres Supérieures, Bordeaux, με θέμα:
Η εμπλοκή των Ελλήνων συγγραφέων κατά τη περίοδο 1914 έως 1974
Σάββατο 22 Απριλίου 2017 στις 18:00
Espace des Associations, Place Garibaldi
Σε μία χώρα που ανασυγκροτείται και οι συγγραφείς αναζητούν το δρόμο τους μεταξύ του νεοκλασικισμού και του νεωτερισμού, μεταξύ του δυτικού και του “εθνικού” …
Η δεκαετία του 1910 άνοιξε για την Ελλάδα έναν νέο πολιτικό ρόλο και οι πόλεμοι των Βαλκανίων την εισήγαγαν στην τάξη μιας νικηφόρας περιφερειακής δύναμης με την φιλελεύθερη κυβέρνηση του Βενιζέλου. Οι διανοούμενοι, στην πρώτη γραμμή των οποίων είναι ο «εθνικός ποιητής» Παλαμάς, ασχολούνται με πάθος με τις πολιτικές και ιδεολογικές ταυτότητες που θα σημαδέψουν την κοινωνία και το μέλλον της χώρας μέσα από αγώνες, συχνά αδελφοκτόνους, που διατρέχουν όλο το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Συγγραφείς, παρατηρητές αλλά και συμμετέχοντες θα είναι οι σταθεροί μάρτυρες.
Η Καταστροφή του 1922 σηματοδοτεί μία τομή, ανοίγει την εποχή των κρίσεων, των αμφιβολιών και των ερωτήσεων για τη «γενιά των αποτυχιών», οι συγγραφείς της «γενιάς της δεκαετίας του ’30» που πρέπει να αντιμετωπίσουν την «συρρίκνωση» του Ελληνισμού προς τον Ελλαδισμό, και αυτό χωρίς να αρνηθούν το αρχαίο παρελθόν, ένας βασικός αταβισμός, που τρέφει την εξαιρετική ανάπτυξη της σκέψης και των έργων. Όταν η ελπίδα από την Ανατολή πυροδοτεί τους προβληματισμούς και τους αγώνες, οι θέσεις θα γίνουν ριζοσπαστικές, θέτοντας σε κίνδυνο την ελευθερία ορισμένων συγγραφέων της γενιάς του 1930, ακόμη και τη ζωή τους κατά τη δεκαετία των πολέμων. Ο Σικελιανός διαδέχεται τον Παλαμά, του οποίου ο θάνατος το 1943 σηματοδοτεί μια σημαντική καμπή: ο Ρίτσος απευθύνει έκκληση στη Γαλλία το 1945, ο Βλάχος καταγγέλλει τις φρικαλεότητες του πολέμου ενώ μια νέα γενιά συγγραφέων αναδύεται, γύρω από σουρεαλιστές ποιητές Γκάτσος, Εμπειρικός, Ελύτης. Μία περίοδο κατά την οποία, ως στοχαστής και ποιητής του Ελληνισμού, ο Σεφέρης, εξακολουθεί να ψάχνει την κάθαρση που μπορεί να δώσει γαλήνη σε αυτήν τη χώρα, η οποία, όπως η Ανδρομέδα, παραμένει «συνδεδεμένη με τον βράχο που έχει γίνει δικός της λόγω του πόνου»
